ТВ Пакет Единствен телевизиски информативен портал во Македонија
Виљаермоса Табаско, 1993 г.
Росанхелика Рентеира беше родена во фамилија која можеше да и приушти живот на принцеза. Вилата во која живееше беше наречена „Ла Дорада“, а нејзиниот татко беше сопственик на најголемиот рудник за злато во регионот. Таа летна вечер, додека штурците ги свиреа своите мелодии а жабите крекаа во блиското мочуриште, убавата Росанхелика се подготвуваше за средбата со своето момче. Беше кратка но слатка летна романса.
Кога слушна како автомобилот се паркира под нејзиниот прозорец и слушна свирка од возилото, на лицето на Росанхелика се развлече широка насмевка. Ја попрваи долгата црна коса пред огледалото и потрча до прозорецот да му навести на љубениот дека е подготвена и дека веднаш ќе слезе.
Еверардо Фалкон, или Вадо како што го нарекуваа блиските, беше дојдене од северот. Имаше летна работа во рудникот за злато каде што и ја запозна пред три месеци убавата Росанхелика. Од тогаш ја започнаа својата тајна врска. Се гледаа на пустата плажа покрај логорски оган, каде што Росанхелика ги доживеа првите доживувања како жена во прегратката на силниот Вадо.
– Би можел засекогаш да ги бакнувам тие твои усни, Росанхелика. До кога ќе ја криеме нашата врска како да е нешто срамно?
– Можеби од таму каде што доаѓаш ти е нормално да се љубат млад маж и млада жена, но овде луѓето се големи озборувачи.
– Да, но ти си млада и слободна девојка. Можеш да правиш што сакаш и со кого сакаш.
Вадо посегна по нејзините усни, љубејки ја како никој друг маж претходно.
– Кога ме љубиш вака, се чувствувам како ништо друго на светот да не е важно, – воздивнуваше Росанхелика меѓу бакнежите.
– Тоа и го сакам. Ништо друго на светот да не биде поважно од мене. Патем, ми вети дека ќе зборуваш со татко ти, дека ќе му кажеш за нас.
– Се колнам дека бев на работ да зборувам со него, само што не се осмелив, – искрено му призна девојката.
– Тогаш, ќе мораш да го сториш тоа најскоро, бидејки, – Вадо посегна по својот џеб и извади еден прстен од одвај еден карат но доволно голем за да светнат очите на Росанхелика како две зеници во ноќта. – Сакаш ли да се омажиш за ме,е Росанхелика Рентеира?
– Вадо, јас…
– Кажи да, љубов моја.
– Да! Секако дека да!, – крикна Росанхелика останувајки без воздух.
Вадо ја зеде нејзината рака и го смести прстенот на нејзиниот нежен прст.
– Знам дека ваков прстен е премалку за пинцеза како тебе, но јас сум амбициозен човек, љубов моја. Еден ден ќе ти го купам најубавиот и најголемиот прстен кој постои. Ти се колнам.
– Не го сакам најубавиот и најголемиот прстен кој постои, Вадо. Те сакам само тебе и се што доаѓа од тебе, – рече и страсно го бакна.
Во еден манастир вон градот, живееше младата Магдалена од своето раѓање. Пред две седмици наполни шеснаесет години и веќе можеше да го навести своето заминување од местото во кое живееше откако остана сирак. Девојките во манастирот го напуштаа местото до својата осумнаесета година или остануваа тука до крајот на животот служејки му на бога. Магдалена, иако верничка, ја сакаше слободата како и двете ластовички кои имаа изградено гнездо над нејзината соба. Се чу тропање на дрвената врата и сестрата како го довикува нејзиното име;
– Магдалена! Магдалена!
Се отвори вратата и крупните очи на Магдалена се раширија.
– Мајката надзорничка бара итно да те види.
Неколку секунди подоцна, Магдалена влезе во библиотеката која беше и лична канцеларија на старта надзорника. Девојката се плашеше дека нешто не е в ред, бидејки секогаш кога беше повикувана на тоа место назад низ годините беше за да биде прекорена за некое свое дело. Но, овој пат, мајкта надзорничка не беше сама. Крај неа, наспроти бирото седеше една жена која имаше повеќе од шеесет години. Шминката и беше толку нападно нанесена на лицето, што Магдалена се прашуваше кој знае какви бори се кријат зад таа фасада.
– Госпоѓо Буве, ова е девојката за која ви зборував. Пријде, девојко, – надзорничката и нареди на Магдалена.
Госпоѓата Буве стана од својата столица и пријде до Магдалена опкружувајки ја.
– Навстина е убава како што кажавте, – рече жената подигнувајки ја брадата на девјката. – Убави црти, долг и тенок врат, густа коса, згодна…Ќе ја земам со себе!
Магдалена беше збунета. Што значеше тоа „ќе ја земам со себе„? Гледаше беспомошно во надзорничкаа барајки одговор во молк.
– Одлично госпоѓо Буве. Само да ги потпишете потребните документи и Магдалена е ваша.
„Магдалена е ваша!“ – како да се работи за предмет на аукција.
– Госпоѓа Буве ја држи најпознатата гратска гостилница, Магдалена, – објаси Надзорничката. – Ние соработуваме со години и многу наши девојки заминале да работа за неа.
Магдалена не се сеќаваше дека низ годините некоја девојка заминала во таа гостилница. Точно дека многу девојки заминуваа без збор од манастирот и никогаш не се дозна каде отишле.
– Од денес па натаму, госпоѓа Буве е одговорна за тебе додека не станеш полнолетна. Работата е добро платена и сигурна сум дека ќе ти се допадне таму, девојко. Заминуваш вечерва.
– Вечерва? Но не сум спакувана.
– Тоа е лесно. И онака немаш многу работи за пакување.
– Но, што е со моите пријателки? Не се поздравив…
– Ќе имаш време накнадно да им пишеш. Госпоѓа Буве нема време за чекање. Оди и подготви се.
Entrada;
Вестта дека ќе се жени, Вадо прво ја сподели со својата сестра, која беше неговата единствена жива роднина.
– О, Вадо, не знаеш колку сум среќна за тебе, – ликуваше Ребека, прегрнувајки го постариот брат.
– Без драми, Ребека. Се надевам дека скоро и ти ќе се скрасиш, а под тоа не мислам да се скрасиш со оној бедник со кого се гледаш.
– Не зборувај така за Саул, брате.
– Саул Тамес не е човек кој го сакам за мојата сестра!, – извика Вадо. – Тој бедник нема што да ти понуди.
– Ниту ние не сме родени со златна лажица во устата, брате…
– Разликата меѓу мене и тој бедник е амбицијата, Ребека. Еден ден јас ќе бидам најмноќниот човек во регионот. Бедниците како него не само што ќе работат за мене туку и ќе ме гледаат со почит.
– Бремена сум од него, Вадо, – во еден здив изговори Ребека. – Чекам дете од Саул.
Силна шлаканица одекна во просторијата. Црните зеници на Вадо се раширија а веѓите му се споија.
– Ќе го абортираш тоа дете! Дали сум јасен?
– Не, не сакам одбивам..
– Тогаш, уште денес сакам да си одиш од мојава куќа! Јас нема да чувам копилиња!
– Но, Вадо!
– Самата направи избор, Ребека! Од овој ден ти повеќе не си моја сестра.
Росанхелика се разбуди тоа утро со широка насмевка на лицето. На себе носеше веренички прстен од човекот кој го сакаше и беше подготвена да стори се за него. Постоеше само еден мал проблем. Како да му каже на својот татко?
Мелчор Рентеира имаше утрински ритуал. Пиеше силно, црно кафе во градината, со весникот во рака и пурата во уста. За човек како него со претрупан распоред во денот утрата беа единствениот миг на мир и спокој.
Од куќата излезе Росанхелика, држејки ја левата рака покриена со десната. Не сакаше татко и да го види престенот пред самата да му соопшти.
– Добро утро, татко.
– Росанхелика, принцезо моја. Никогаш не си станала вака рано.
– Татко…морам да зборувам со тебе, – рече девојката седнувајки наспроти него.
– Што сакаш да ми кажеш?
– Татко…Знаеш дека секогаш сум била искрена со тебе и никогаш не сум те излажала за ништо. Последниве три месеци те лажев…Те лажев секоја вечер искрадувајки се од дома како крадец во ноќта. Се гледам со еден човек кој го познаваш. Од неодамна работи во рудникот за злато. Се вика Еверардо Фалкон, сите го викаат Вадо.
Одеднаш, ликот на Мелчор се промени. Од благата насмевка која беше развлечена по неговото лице, стана намуртен и груб. Ја затвори новината која ја држеше в раце и ја спушти на масата.
– Не ми се допаѓа тоа момче за тебе, Росанхелика. Вадо Фалкон е конфликтен, горд, непослушен…Раскаран е со речиси сите работници во рудникот.
– Но, ти не го познаваш како што го познавам јас, татко. Вадо е нежен, романтичен, образован и интелигентен. Сношти ме побара за жена, – додаде Росанхелика во еден здив покажувајки го вереничкиот прстен на својата рака.
Мелчор не рече ништо. Само презирно погледна во раката на својата ќерка и без збор ја напушти градината.
– Татко, – низ солзи го довикна Росанхелика но беше залудно. Мелчор не се заврте.
Големиот црн автомобил застана пред една пространа куќа на една калдрмена улица каде што Магдалена никогаш претходно не била. Госпоѓа Буве излезе од автомобилот предружувајки ја девојката која носеше картонска кутија замотана со коноп во кој се наоѓаа сите нејзини работи.
– Од денес ова е твојот нов дом, Магдалена. Влези.
Госпоѓа Буве ја внесе во пространиот хол. Лево се наоѓаа дрвени скали кои водеа кон спалните соби а право се простираше голем салон со неколку маси, пијано во аголот, свеќници насекаде, а прозорците беа прекриени со тешки драперии од кои одвај продираше зрак светлина.
– Горе е твојата соба. Ќе ја делиш со Леонарда. И таа е од неодамна во куќава. Магдалена…Не ми се допаѓа тоа име. Не е достојно за девојка како тебе. Ќе морае да ти смислиме ново. Ајде сега, не денгуби. По мене…
Магдалена послушно појде по госпоѓа Буве не можејки да не се запраша каква е оваа гостилница во која беше доведена?
Саграрио Фуего живееше за моментот кога ќе се врати дома кај својата фамилија по напорниот работен ден. Работеше како перачка за дамите од општеството. Иако беше млада, прстите полека и се деформираа од водата и детергентот. Но мигот кога си доаѓаше дома кај својот сопруг и двата синови, девет годишниот Сантијаго и шест годишниот Тристан беше моментот кога забораваше на макотрпната работа и понижувањата кои ги примаше во текот на денот. Момците си играа во дворот тоа попладне кога Саграрио влезе во куќата. Го остави пончото закачено на држачот во кујната и го отвори фрижидерот да спреми нешто набрзина за јадење кога на магнетот забележа закачено писмо. По ракописот на истото знаеше дека е од нејзиниот сопруг Роберто.
– Саграрио. Извини што го избрав најкукавичкиот начин да те известам дека заминувам од државата. Неодамна аплицирав за работа во Европа и конено добив виза. Не можев да те поведам тебе ниту децата бидејки визата беше само за еден човек. Ако кажев дека сум со фамилија, никоја неаше да ме прими на работа. Си одам со скршено срце знаејки дека оставам неверојатна сопруга и две златни деца зад себе. Но, не можам да живеам во сиромаштија повеќе. Не можам да преживувам ден за ден као црковен глушец. Кога ќе го читаш ова писмо веќе ќе бидам во авион. Ако еден ден заработам доволно пари ќе се вратам назад, во спротивно никогаш повеќе нема да ме видиш. Ти ги оставам нашите синови Сантијаго и Тристан. Знам дека ќе им бидеш и мајка и татко на двајцата. Ти си храбра жена, Саграрио. Остани таква. Роберто.
Солзите кои лиеа од нејзиното ице го натопија листот хартија кој го гужваше со рацете додека читаше. Падна на колена не можејки да дојде до себе. Легна испружена на подот липтајки како мало дете.
Магдалена излезе од под туш. Госпоѓа Буве и кажа да биде истуширана, намирисана и облечена во најновиот фустан кој го имаше. Во девет часот вечерта и започнуваше смената во локалот. Почна да ја расчешлува долгата густа коса пред огледалото, кога во собата влезе девојка, неколку години постара од неа.
– Ти мора да си новата, – претпостави девојката приоѓајки и на Магдалена.
– Ти сигурно си Леонарда, мојата цимерка?
– Да, јас сум Леонарда. Барем последниве три години.
– Не разбирам…
– Знам дека не разбираш. Сигурно ти било кажано дека ќе дојдеш да работиш во гостилница каде што ќе имаш своја соба и голем бакшиш. Па, тоа е вистината. Но она што не го кажуваат е дека ќе те доведат овде како бело робје, ќе ти го променат името и ќе те пуштат да спиеш со стари мажи чиј здив мириса на текила и тутун.
Магдалена почуствува како срцето ќе и излета од градите.
– Што сакаш да кажеш со тоа?
– Потпиша и договор за работа, драга?
– Да. Мајката надзорничка ми даде лист хартија да потпишам.
– Таа твоја мајка надзорничка мора да заработила убави пари штом те продала на госпоѓа Буве, драга. Епа, добредојде во реалноста. Ова не е гостилница, ова е јавна куќа каде што девојките како мене и тебе се продаваат за пари!
Магдалена чуствуваше како се гуши. Немаше воздух во градите а видот и се матеше од созлите кои непрестано течеа од нејзиното лице.
Точно во девет часот, секоја вечер, госпоѓа Буве ги отвараше своите порти од борделот за гостите. Дел од нив беа постојани клиенти, некои беа нови, но едно им беше загарантирано на сите, дека за мали пари ги чека незаборавна и долга ноќ со девојка по избор. Господата чекаа на ред доколку девојките веќе имаа клиенти. Пиеа коњак во салонот, играа бриџ и пушеа кубански пури додека госпоѓа Буве најчесто ги забавуваше свирејки на пијаното.
Во борделот влезе Вадо Фалкон. Строен, висок, млад и згоден беше омилениот клиент на сите девојки.
– Види види кого довела мачката вечерва, – му пријде Буве подавајки му ја раката за поздрав, додека со цигарата павкаше наоколу.
– Ми треба најдобрата девојка која ја имаш вечерва, Буве. Имав долг ден и ми треба добра забава.
– Имаш среќа Вадо Фалкон. Имам нешто посебно за тебе вечерва. Но, таа девојка чини повеќе од другите бидејки е недопрен цвет.
– Девица?, – ја праша Вадо.
– Ти ќе бидеш првиот маж кој го имала, Вадо.
Магдалена не можеше да се соочи со вистината. Откако Леонарда ја остави сама во собата, девојката го отвори прозорецот за да земе воздух. Погледна надолу. Беше премногу високо за да скокне и да побегне од тука. Слушна како некој ја отвара вратата и погледна. Пред неа стоеше млад и згоден маж кој немаше повеќе од триесет години. Ја гледаше со соколови очи полни со желба.
– Ти мора да си девицата која ми ја нудат.
И пријде. Ја гледаше во тие крупни црни очи полни со страв. Ги спушти своите раце на нејзината половина која трепереше. Целото тело и трепереше.
– Не плаши се. Ќе направам да ти биде убаво. Ќе направам никогаш да не ја заборавиш оваа вечер.
И ја подигна брадата со едната рака и ја бакна страсно. Беше првиот маж кој некогаш ја бакнал.
Продолжува…
